#14. George

(t.i.) - twoje imię                                                                                                                                          

Dzisiaj jest twój pierwszy dzień w nowej szkole. Pod koniec roku przeprowadziłaś się do Wielkiej Brytanii, a dokładniej do Brystolu.

Byłaś bardzo zestresowana, bo nie wiedziałaś co cię czeka i jak cię przyjmą.

GABINET DYREKTORKI

Pani Parker: Proszę (t.i.), tutaj masz plan lekcji, numer szafki i szyfr do niej.

Ty: Dziękuję, ja już pójdę, bo zanim trafię…

W tym momencie ktoś zapukał do drzwi.

Pani Parker: Poczekaj ! To pewnie twój przewodnik. Proszę wejść.

Do pomieszczenia wszedł chłopak z półdługimi, ciemnoblond włosami i pięknymi, wielkimi oczami, koloru ciemnej czekolady.

Pani Parker: George to (t.i.), nowa uczennica. Oprowadzisz ją i pokarzesz co gdzie jest w szkole.

Chłopak spojrzał na ciebie z najsłodszym uśmiechem jakikolwiek widziałaś.

George: Oczywiście pani dyrektor

Pani Parker: Nie zgrywaj grzecznego, bo pomyślę, że się zmieniłaś, a znam cię zbyt długo żeby w to wierzyć.

George: Każdy się może zmienić.

Pani Parker: U ciebie bym tego nie oczekiwała. Idźcie już

Opuściliście gabinet dyrektorki.

George rzucił w ciebie jakimś papierkiem: Tu masz mapę szkoły, znajdź se drogę

Ty: Ale…

George: Co ”ale” ?! Nie myślałaś chyba, że serio cię oprowadzę. Nie będę zadawał się z małolatami jak ty – powiedział i poszedł do śmiejących się z tego kumpli.

30 MINUT PÓŹNIEJ

Wreszcie znalazłaś salę, w której masz mieć teraz lekcję.

Nauczycielka: W czym mogę pomóc ?

Ty: Jestem nową uczennicą, nie mogłam trafić dl klasy…

Nauczycielka: A kto miał cię oprowadzić ?

Ty: Nie wiem, nie znam nazwiska.

Nauczycielka: A imię ?

Ty: Jakieś na ”G” – czułaś, że nie możesz go wydać.

Kobieta westchnęła i kazała ci usiąść, jednak w tym momencie zadzwonił dzwonek na przerwę.

DWA TYGODNIE PÓŹNIEJ

Siedziałaś sama na dziedzińcu szkoły, wszyscy cię omijali i nie zwracai na ciebie uwagi, nie wiedziałaś czemu.

Podszedł do ciebie George.

George: Myślisz, że jak jesteś nowa, to wszyscy będą ci współczuć ?

Ty: O czym ty mówisz ?

George: Omijają cię, bo boją się mnie. Nie byłoby nic takiego gdybyś mnie nie sprzedała Dyrce – zacisnął zśeby

Ty: Ale…

George: Nawet gdyby się mnie nie bali, nie podeszli by do ciebie, jesteś nikim, zwykłym śmieciem.

Miałaś łzy w oczach, nie mogłaś znieść tych słów i uderzyłaś go w twarz.

On wściekły złapał cię za nadgarstek i mocno go ścisnął.

George: NIGDY. WIĘCEJ. NIE. WAŻ. SIĘ. PODNIEŚĆ. NA. MNIE. RĘKI – mimo okazywanej wściekłości w jego oczach dostrzegłaś smutek, żal i jakby chęć przeproszenia, ale jak to możliwe, przecież cię nienawidzi. Puścił twoją rękę i poszedł.

  Mimo braku sił poszłaś na ostatnią lekcję, którą niestety miałaś z klasą George’a.

Usiadłaś w ostatniej ławce i zaczęłaś bazgrać w zeszycie, aby nie rozpłakać się znowu, kiedy usłyszałaś krzyk nauczycielki.

Pani Marone: SHELLEY !! Za dwa tygodnie masz poprawkę ze wszystkich przedmiotów.

George: Ale jak to, dopiero skończył się pierwszy semestr !!

Pani Marone: Widzisz jesteś do czegoś zdolny, tak się urządziłeś. I tak już nie zdasz, ale ten test decyduje czy zakończysz naukę w naszej szkole, czy pójdziesz do specjalne.

George: ALE JAK JA DO CHOLERY MAM SIĘ NAUCZYĆ WSZSTKIEGO W DWA TYGODNIE ?!!!

Pani Marone: Nie podnoś głosu, uwaga za słownictwo

George: Mam to w dupie

Pani Marone: No jak tak dalej pójdzie to nie będziesz musiał piać testu, od razu cię wyślemy.

W nauce pomoże ci (t.i.)

George: CO?! Ta kujońska mysz ? Nigdy w życiu !!

Klasa wybuchnęła śmiechem, a tobie ponownie tego dnia w oczach zebrały się łzy.

Pani Marone: CISZA !! Ty Shelley nie masz tu nic do gadania. Umówicie się i bez marudzenia.

Kiedy tylko zadzwonił dzwonek szubko uciekłaś z klasy, jednak Shelley cię znalazł.

George: Dzisiaj o 16 u ciebie na chacie – powiedział

Po dzisiejszym wydarzeniu bałaś się mu sprzeciwić, więc przytaknęłaś.

George: Masz szczęście, lepiej żeby nie było twoich rodziców wtedy, nie lubię tłoku – odszedł a ciebie ogarnęła wściekłość, kim on do cholery jest żeby ci rozkazywać ?!

U CIEBIE W DOMU: 16:00

Twój tata jest w pracy, a twoja mama siedzi w kuchni i robi obiad.

Siedziałaś przed telewizorem, kiedy ktoś zaczął dzwonić do drzwi.

Poszłaś otworzyć, za nimi stał Shelley, bez słowa wszedł do środka mijając ciebie.

Ty: Taaak… wejdź sobie – powiedziałaś zirytowana

Mama: Skarbie kto to ?

Ty: Kolega ze szkoły – skłamałaś - Mówiłam ci.

Mama: A tak, pamiętam

Poszliście do twojego pokoju

Ty: Siadaj – rozkazałaś chłopakowi – I ani słowa o tym że miało nikogo nie być, nie jesteś pępkiem świata, żeby rozkazywać

George: Przepraszam

Ty: przecież nie wyrzucę mamy z…. zaraz co ty powiedziałeś ? – niedowierzałaś

Podszedł bliżej: Przepraszam, za wszystko co ci zrobiłem. Zachowywałem się strasznie, ale dzisiaj….. spieprzyłem do reszty. Jestem kompletnym dupkiem, zadaje się z tamtymi debilami, bo oni jako jedyni mnie przyjęli, a robiłem to wszystko bo chciałem się przed nimi popisać, ale nigdy nie było ze mną tak źle jak teraz…. Nie będę się więcej tłumaczył bo to nic nie zmieni, nie cofnę tym czasu. Jedyne co mogę zrobić, to przeprosić, więc…. przepraszam cię (t.i.) i nie sądzę żebyś mi kiedykolwiek wybaczyła, po prostu nie chcę już taki być.

Patrzyłaś na niego zszokowana. On za to słowo ? Powiedział, że jest dupkiem ? Przyznał się ?

Ty: ….. tak jesteś dupkiem i debilem i czasu nie cofniesz, ale jeśli jesteś na tyle mądry i odważny, żeby przeprosić, to możemy zacząć od nowa.

Shelley podniósł na ciebie wzrok: Naprawdę ?

Przytaknęłaś, a on podskoczył i mocno cię przytulił, czym bardzo cię zaskoczył, jednak odwzajemniłaś gest i poczułaś jakby radość całą cię wypełniała.

Do drzwi ktoś zapukał i weszła twoja mama.

Szybko odskoczyłaś od chłopaka

Mama: Oooo… to ja przyjdę później

Ty: Nie ! To znaczy… co chciałaś ?

Mama: Chcecie coś do pica ?

Ty: Zrób herbaty

Twoja rodzicielka przytaknęła i uśmiechając się pod nosem wyszła

George: To było trochę niezręczne

Ty: Zaraz zapomni o tym. Teraz cię pouczymy – powiedziałaś i wzięliście się do pracy.

DWA TYGODNIE PÓŹNIEJ

Czekałaś na George’a, który przez ten czas stał się twoim przyjacielem, po szkole, aby dowiedzieć się jak mu poszedł egzamin.

Zauważyłaś, że wychodzi z klasy, chciałaś do niego podejść, ale szybko pobiegł do szatki, podążyłaś za nim.

Usłyszałaś jego rozmowę z kumplami, ostrożnie wyjrzałaś zza ściany.

Luke: I jak stary ?

George: Zdałem celująco – ucieszył się, a tobie na widok jego uśmiechu serce zabiło szybciej

Mike: Zajebiście !! teraz możesz dokończyć nasz zakład i „podziękować” tej myszy.

Luke: Zabawisz się, ona chwilowo się pocieszy a potem znikniesz. Pierwsza część zakładu zaliczona teraz musisz zaliczyć kujonkę.

Nie mogłaś uwierzyć w to co usłyszałaś, zaufałaś mu, uważałaś go za przyjaciela, od niedawna czułaś coś więcej do niego, a on…. To wszystko był tylko cholerny zakład. Z płaczem uciekłaś stamtąd.

GODZINĘ PÓŹNIEJ: Twój dom

Od kiedy wbiegłaś do domu, leżysz na łóżku i płaczesz w poduszkę.

Poczułaś się zdradzona, jakby tym co zrobił, wyrwał kawałek ciebie.

Poszłaś do łazienki i przemyłaś twarz wodą. Przypomniało ci się wszystko co razem robiliście i załamałaś się jeszcze bardziej.

Na umywalce zauważyłaś żyletki z golarki swojego taty. Wzięłaś jedną, usiadłaś na podłodze przy wannie i zaczęłaś się zastanawiać czy to wszystko, czy ON jest tego warty.

Jeździłaś lekko żyletką po nadgarstku, tak że nie przecinał ci skóry, kiedy nagle usłyszałaś dzwonek do drzwi. Wystraszyłaś się tak bardzo, ze niechcący przebiłaś sobie nadgarstek, z którego od razu zaczęły lecieć strumienie krwi. Szybko złapałaś jakiś ręcznik, aby zatamować krwotok i poszłaś otworzyć drzwi, kiedy tylko zobaczyłaś kto za nimi stoi zamknęłaś je i poszłaś do łazienki.

Na zauważyłaś, że Shelley wstawił stopę między drzwi a framugę i poszedł za tobą.

George: (t.i.) co się stało

Nie odpowiedziałaś, zaczęłaś obmywać dłoń pod wodą. Chłopak podszedł i kiedy zobaczył ranę przeraził się

George: (t.i.) !!! co się stało ?

Ty: Zapytaj się swoich przyjaciół, a nie przecież już z nimi gadałeś dzisiaj w szatni

George zbladł: Sss….słyszałaś ?

Ty: Mogę ci jedynie powiedzieć, że nie wygrasz tego cholernego zakładu – zacisnęłaś dłonie w pięści a z nadgarstka poleciało jeszcze więcej krwi.

George: Jakiego zakł…… (t.i.) zerwałem go, bo….. – nie dokończył, wziął twoja dłoń, mocno owinął twój nadgarstek, podniósł cię  i zaniósł do samochodu. Szybko wsiadł za kierownicą i odjechał z piskiem opon.

George: (t.i.) nie zasypiaj, patrz na mnie – głos mu się łamał. Gdybyś tylko mogła patrzyłabyś na niego ile się da, ale czułaś się coraz słabiej. W końcu oczy same ci się zamknęły.

JAKIŚ CZAS PÓŹNIEJ

Obudziłaś się w bardzo jasnym pokoju, wszystko cię bolało, a najbardziej głowa i nadgarstek.

Rozejrzałaś się po pomieszczeniu, trzymając cię za rękę z głową opartą na łóżku spał George.

Wyglądał tak słodko i niewinnie.

Shelley zaczął się budzić, podniósł głowę i spojrzał na ciebie

George: (t.i.) – mówił bardzo cicho i zachrypniętym głosem, a jego oczy były czerwone i podpuchnięte.

Ty: Co…..

George: Straciłaś bardzo dużo krwi, oddałem swoją

Ty: Co ?

George: Mamy tę samą grupę. Czemu to zrobiłaś ?

Ty: To był wypadek, chciałam to zrobić, ale zrezygnowałam, po prostu zadzwoniłeś i się wystraszyłam dzwonka.

George: To moja wina, wszystko moja cholerna wina – wstał i mocno uderzył w szafkę. Krzyknął z bólu, aż wbiegła pielęgniarka, zabrała go ze sobą.

20 MINUT PÓŹNIEJ

Mimo, że byłaś wkurzona na George’a to martwiłaś się o niego. Wreszcie drzwi do Sali otworzyły się i wszedł chłopak…. Z ręką w gipsie

Ty: George !!!

George: Złamałem palce

Ty: I po co ci to było ?

George: Nie rozumiesz ? Gdybym nie słuchał tamtych debili, gdybym nie chciał się przed nimi popisywać, nie leżałabyś tu teraz.

Ty: Czemu to siedzisz, czemu nie tu w ogóle przywiozłeś. Tylko udawałeś przyjaźń, żeby zdać egzamin i wygrać zakład.

George usiadł na łóżku obok ciebie: Mam w dupie ten zakład, zerwałem go, nie chcę stracić kogoś takiego jak ty

Ty: O co ci chodzi ?

George: Nie chcę stracić kogoś tak dla mnie ważnego.

Ty: Coo ??!! Ty dalej jesteś w tym zakładzie, mówisz tak, bo myślisz że mnie zmiękczysz i przelecisz !! – chciało ci się płakać

Chłopak nachylił się nad tobą, pocałował cię czule i delikatnie. Poczułaś motylki w brzuchu, ale nie możesz się dać temu uczuciu, nie chciałaś żeby znowu cię oszukał, odepchnęłaś go.

Ty: Odczep się !! Zaufam ci i się wszystko powtórzy. Dokończysz zakład i zostawisz, a ja znowu będę cierpiała, a nie chcę tego, bo cię kocham, rozumiesz kocham!!! Ale po co ja ci to mówię ? Ciebie nie obchodzą uczucia innych,  liczysz się tylko ty !!

Chłopak patrzył na ciebie zaskoczony

Ty: Wynoś się, nie chcę cię znać !!! – rozpłakałaś się jeszcze bardziej, a on podszedł do ciebie i pocałował cię.

George: Nie poddam się, będę o ciebie wałczył, choćbym nie wiem co miał zrobić – krzyknął i wybiegł z Sali.

TYDZIEŃ PÓŹNIEJ

Byłaś w szpitalu jeszcze 3 dni na obserwacji, potem cię wypuścili, ale mama kazał ci zostać w domu jeszcze parę dni.

Dzisiaj już poszłaś do szkoły, a tam przeżyłaś szok, wszyscy cię witali i cieszyli się, ze wróciłaś do zdrowia.

Pierwszą lekcją był angielski, poszłaś do sali i zajęłaś miejsce.

Kiedy zadzwonił dzwonek, do Sali weszła nauczycielka, a za nią szedł George ze spuszczoną głową usiadł z dala od swoich „przyjaciół’ i zaczął coś pisać w zeszycie.

Pani Marone: Shelley ! Co ty tam robisz ?

George: Nic pani profesor.

Pani Marone: George martwię się, od tygodnia chodzisz osowiały, z nikim nie rozmawiasz, to że przestałeś rozrabiać mnie cieszy, ale nie możesz się tak zachowywać, na pewno wszystko w porządku ?

George: Tak pani profesor

Pani Marone: To skoro jest wszystko dobrze, to może przeczytasz wiersz który napisałeś jako pracę domową ?

George: Nie napisałem wiersza

Pani Marone: Dlaczego ?

George: Bo napisałem piosenkę

Pani Marone: To zaśpiewaj, zapraszam

Shelley wyszedł na środek klasy z gitarą i zaczął grać. Jego piękny głos niósł się po klasie, nigdy nie słyszałaś jak śpiewa, ale teraz ….. byłaś zaskoczona, również faktem, że śpiewał o tobie, o tym co razem przeżyliście, co wtedy czuł. Na koniec zaśpiewał dwa, wiele znaczące słowa: Kocham cię – podniósł wzrok i natrafił na twój, od razu się wyprostował jakby nie dowierzał że to ty, a jego oczy rozbłysły.

Zadzwonił dzwonek, wyszłaś szybko z klasy, jednak George dogonił się na dziedzińcu

Gerge: (t.i.) poczekaj, musimy porozmawiać

Ty: Nie mamy o czym

George: Mamy…. – nie dokończył, bo podeszli do was jego kumple

Like: No…no….no.. kogo my tu mamy, nasza kujonica wróciła z martwych.

Mike: A szkoda, było tak fajnie bez niej

Chciało ci się płakać, co im zrobiłaś, że tak cię nienawidzili ?

George: Odczepcie się od niej.

Luke: Ooo !!! Obrońca od siedmiu boleści się znalazł, nawet nie umiesz takiej myszy przelecieć, ale może ja się tym zajmę, całkiem niezła dupa z niej

George rzucił się na niego, zaczęli kotłować się na ziemi, Luke miał większe szanse, bo miał zdrowe obie ręce. Wokół zebrało się mnóstwo uczniów. Chciałaś ich rozdzielić, bałaś się że coś się stanie George’owi. Czemu ? Sama nie wiedziałaś, po prostu tego nie chciałaś.

Przybiegła pani Parker: Co tu się dzieje !!! Już koniec – wzięła obu za bluzy i rozdzieliła, obaj próbowali się wyszarpać, ale przytrzymała George’a i się uspokoił.

Luke: Masz szczęście szczylu, bo było by po tobie – warknął

Pani Parker: Zamknij się High !! Shelley co to ma być ?

George: Nic pani dyrektor

Luke: Ohoho jaki grzeczny, dopóki nie przyszła ta mysza, byłeś normalny

George: Ta „mysza” ma imię i dopóki nie przyszła nie widziałem z kim się zadaję i jaki okropny jestem. Po co mi było się z wami przyjaźnić ? Nie miałem z tego żadnych korzyści, a same kłopoty !!

Pani Parker: Który zaczął bójkę ? – wszyscy pokazali na George’a

Ty: Pani dyrektor jeśli mogę, tak to George’a zaczął bójkę, ale tylko żeby mnie obronić, Luke i Mike mnie wyzywali

Pani Parker: To prawda ? – wszyscy dalej bali się Luke’a i Mike’a, ale przytaknęli – High !! Stine !! Ze mną !! Shelley do pielęgniarki – powiedziała i wzięła tamtą dwójkę do swojego gabinetu.

Wszyscy się rozeszli, a ty zaprowadziłaś Geo do pielęgniarki, opatrzyła go i wypuściła.

Chłopak podszedł do ciebie: Jak się czujesz ?

Ty: Raczej to ja powinnam spytać ciebie – miał przeciętą wargę i brew.

Dotknęłaś jego wargi, syknął i jego twarz wykrzywił grymas bólu, złapał cię za rękę i spojrzał w oczy. Już zapomniałaś jak głębokie są jego, to przez nie się z nim zakochałaś.

Ty: Czemu to zrobiłeś ? Czemu się tak zachowywałeś ?

George: Bo Cię kocham (t.i.), muszę cię chronić i nie pozwolę nikomu, a zwłaszcza takim debilom jak oni, cię skrzywdzić – powiedział i nachylił się nad tobą, jednak nic nie zrobił, tylko patrzył się w twoje oczy.
Po długim czasie patrzenia na siebie nawzajem, w końcu ty zdecydowałaś się ruszyć i pocałowałaś go. Chłopak syknął

Ty: O matko, przepraszam – zapomniałaś o jego przeciętej wardze

George: Nic nie szkodzi – powiedział o tym razem to on cię pocałował, oddawałaś pocałunki jak najdelikatniej umiałaś.

1 ROK PÓŹNIEJ

George poznał nowych przyjaciół, JJ’a, Josh’a i Jaymi’ego i dołączył do ich zespołu tworząc Union J. Mają wiele fanek, ale George kocha tylko ciebie, niedawno ci się oświadczył, a ślub planujecie na przyszły rok :)xx

                                                                                                                                                                   

Jej pisałam go 4 dni, 3 dni go przepisywałam, ale się udało i jest, mój NAJDŁUŻSZY imagine, zajął mi 5 i pół strony A4, mam nadzieje że polubicie moje wypociny xd

Z dedykacją dla Marty i Klaudii dwóch wariatek z mojej klasy, które jak tylko zobaczą George'a zaczynają piszczeć <3